ដោយឃើញមនុស្សម្នានាំគ្នាផ្អើលរត់ចេញពីស្រុកឈូរឆ បុរសចំណាស់ម្នាក់ក៏ប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិដែលខ្លួនមាន គឺដំឡូងជ្វា១បាវ រត់នឹងគេដែរ។
ពេលដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវ បុរសចំណាស់នេះបានជួបនឹងបុរស និងកូន២រូប កំពុងស្រេកឃ្លានយ៉ាងខ្លាំង ហើយក្បែរនោះ គឺជាបង្វិច១ដ៏ធ្ងន់។ បុរសរូបនេះ ឃើញបុរសចំណាស់យើងមានដំឡូងជ្វា១បាវ ក៏សុំ១មើម តែគាត់ពុំឲ្យ។ បុរសនោះពោលថា ៖ “តើលោកអាចលក់វាឲ្យខ្ញុំបានដែរ ឬទេ?” និយាយបណ្តើរ ក៏បើកបង្វិចក្បែរខ្លួនមើល។
បុរសចំណាស់បើកភ្នែកធ្លោរ ព្រោះសូម្បីក្នុងសុបិន្ត ក៏ពុំដែលឃើញប្រាក់អ្វីច្រើនបែបនេះដែរ។ គាត់ទម្លាក់បាវដំឡូងចុះរួចប្រញាប់ទាញយកបង្វិចស្ពាយដើរចេញយ៉ាងលឿន ខ្លាចគេតាមទាន់ទារយកវិញ។
ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយ បុរសចំណាស់ ក៏លែងដើរទៅមុខទៀតបាន ព្រោះគ្មានអ្វីបរិភោគ ទោះបីជាមានប្រាក់ តែពុំមានអ្វីសម្រាប់ទិញ។
ចំណែកឪពុកកូន២នាក់ នោះបានដើរយ៉ាងលឿនទៅមុនគាត់បាត់ ។ គាត់ខំប្រមូលកម្លាំងសេសសល់ ដេញតាមទាន់ រួចសុំទិញដំឡូងវិញ ប៉ុន្តែគេដាច់ខាតពុំព្រមលក់។
បុរសចំណាស់ អស់សង្ឃឹម ដេកដួលឱបបង្វិចប្រាក់ រួចដាច់ខ្យល់ស្លាប់ទៅ។ ព្រលឹងគាត់ក៏ទៅជួបនឹងទេវតា។
ទេវតាប្រាប់ថា ៖ យើងមានបំណងឲ្យឯងនូវឱកាសធ្វើជាអ្នកមានម្នាក់ និងពុំមានបំណងយកជីវិតឯងទេ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារការលោភលន់លុយកាក់ ទើបស្លាប់អីចឹង!។
បុរសវ័យចំណាស់ក្រាបសំពះអង្វករទេវតា ៖ ព្រះអង្គមេត្តាផង! ជាតិមុន ខ្ញុំក្រពេក ទើបលោភបែបនេះ ទោះយ៉ាងណា ជាតិនេះ ខ្ញុំចង់ធ្វើជាអ្នកក្រដដែល។
ទេវតា ពោលមួយៗថា ៖ ពិតជាពិបាកយល់មែន! ជាតិមុន ឯងពុំត្រូវក្រដែរ ដោយគ្រាន់តែលក់ឲ្យកន្លះបាវដំឡូង នោះឯងអាចបានលុយកន្លះបង្វិចហើយ។ គ្មានអ្នកណាបង្ខំឲ្យឯងលក់ដំឡូងទាំងអស់ឯណា?។ ណ្ហើយចុះ! និយាយពីជាតិនេះម្តង យើងឲ្យឯងជម្រើស២ ទី១គឺ ៖ មនុស្សម៉ឺននាក់ ចិញ្ចឹមមនុស្សម្នាក់ ហើយទី២ គឺម្នាក់ឯងចិញ្ចឹមមនុស្សម៉ឺននាក់វិញ។ សូមឯងជ្រើសរើសចុះ។
បុរសចំណាស់ឆ្លើយដោយពុំបង្អែរបង្អង់ថា ៖ ពិតណាស់ខ្ញុំជ្រើសរើសជម្រើសទី១ គឺមនុស្សម៉ឺននាក់ចិញ្ចឹមមនុស្សម្នាក់!។
ជាង២០ឆ្នាំក្រោយមក បុរសចំណាស់បានបង្ហាញវត្តមាននៅមុខទេវតា ព្រមទាំងរអ៊ូរទាំថា ៖ ទេវតាបានបញ្ឆោតខ្លួន។ ទេវតាសើចហើយពោលថា ៖ ម្តេចក៏ថាយើងបញ្ឆោតឯង? បុរសចំណាស់ឆ្លើយទាំងកំហឹងថា ៖ ព្រោះតែស្តាប់សម្តីរបស់លោក ខ្ញុំត្រូវក្លាយជាអ្នកសុំទាន ទើបរស់ពុំបានយូរបែបនេះ!។
ទេវតាពោល ៖ ដូច្នេះ តើវាត្រឹមត្រូវហើយតើ ! មនុស្សម៉ឺននាក់ចិញ្ចឹមមនុស្សម្នាក់ បើឯងពុំធ្វើជាស្មូម សួរថា តើត្រូវធ្វើជាអ្វី?។ ឯងពុំត្រូវបន្ទោសយើងទេ ត្រូវបន្ទោសចិត្តលោភលន់របស់ខ្លួន!។
ស្តាប់ចប់ បុរសចំណាស់បន្តក្រាបអង្វករទេវតាទៀត ហើយសុំព្រះអង្គប្រធានជីវិតក្នុងជាតិថ្មីជាលើកចុងក្រោយថា ៖ សុំបានរស់ក្នុងជីវភាពសុខសាន្តម្តងប៉ុណ្ណោះ!។
ទេវតាពោល ៖ អីចឹងក៏បានដែរ ! យើងឲ្យឯងជ្រើសរើសផ្លូវ២ ទី១គឺ ៖ គ្រប់គ្រងមាស១ភ្នំ! ហើយទី២គឺ ៖ គ្រប់គ្រងដី១កន្លែង។
ម្តងនេះ បុរសចំណាស់ពុំសម្រេចចិត្តភ្លាមៗទេ។ ទោះយ៉ាងណា គិតចុះគិតឡើង ក៏ឃើញថា គ្រប់គ្រងមាស១ភ្នំល្អជាងដែរ! រួចក៏សម្រេចចិត្ត។
ទេវតាតាមសម្លឹងមើលស្រមោលនៃព្រលឹងរបស់បុរសចំណាស់ ទាំងក្តីអាណិតអាសូរ ហើយលាន់មាត់ថា ៖ “មនុស្សម្នាក់នេះពិតជាមានវាសនាជាអ្នកក្រីក្រគ្រប់ជាតិ”។
ចំណែកក្រុមសេនា មន្ត្រីនៅក្បែរទ្រាំពុំបានក៏សួរ។ ទេវតាឆ្លើយថា ៖ គ្រប់គ្រងដី១កន្លែង តាមពិតទៅ គឺជាវាសនា នៃមន្ត្រីធំម្នាក់ រីឯគ្រប់គ្រងមាស១ភ្នំ ពុំខុសអ្វីនឹងធ្វើជាកណ្តុរយាមឃ្លាំងស្រូវប៉ុណ្ណោះ៕ អាទិត្យ