រឿងនិទានតំណាលថា ក្នុងគ្រួសារកសិករមួយមានក្របីមួយក្បាល និងឆ្កែមួយក្បាល ។ឆ្កែត្រូវបានដេកនៅក្នុងផ្ទះ ចំណែកក្របីនៅក្នុងក្រោលក្បែរទ្វារផ្ទះ។រាងរាល់ថ្ងៃ ក្របីតែងទៅភ្ជួររាស់តាំងពី ព្រលឹមអុររហូតព្រលប់ទើបមកផ្ទះដល់ផ្ទះវិញ។ចំណែកឆ្កែដេកនៅពីមុខទ្វារផ្ទះប៉ុណ្ណោះ។
ថ្ងៃមួយ ពេលមកពីស្រែវិញ ក្របីក៏ទម្លាក់ខ្លួនក្រាបលើដី ព្រោះហត់នឿយខ្លាំងពេក ។ពេលឃើញឆ្កែដើរកាត់ដោយគ្រវីកន្ទុយបណ្តើរ ក្របីក៏ឌឺដងដាក់ឆ្កែថា «គ្មានអ្នកណាស្រួលស្មើឯងទេ ដឹងតែពីស៊ី ហើយដេក។ឮដូច្នេះឆ្កែតូចចិត្តយ៉ាងខ្លាំង រួចឆ្លើយតបថា៖ «បងក្របីឯងថ្វីត្បិតធ្វើការធ្ងន់ តែមានម៉ោងពេលកំណត់ ។ ព្រឹកចេញទៅ ល្ងាចវិលមក ហើយពេលយប់បានសម្រាកបិទភ្នែកដេកឆ្អែត។ ចំណែកខ្ញុំវិញ ថ្វីត្បិតឃើញថាទំនេរ មិនធ្វើអ្វី ប៉ុន្តែអារម្មណ៍ខ្ញុំតឹងតែងជានិច្ច ភ្នែកមិនបានបិទ ហើយត្រចៀកត្រូវប្រឹងស្តាប់ ព្រោះក្នុងផ្ទះនេះបើមានបាត់អ្វីនោះ ខ្ញុំពិតជាអស់កន្លែងជ្រកហើយ។ បែបនេះ សូមសួរបងថាតើវាស្រួលដែរមែនទេ?
ឮបែបនេះ ក្របីយល់បានស្ថានភាពរបស់ឆ្កែ ក៏នឹកអាណិត រួចនិយាយលួងលោមថា៖ «ពិតណាស់ បងក៏មិនមែនជាស្រួលអ្វីដែរ។ស្តាប់បងនិយាយ ទើបខ្ញុំដឹងថាយើងទាំងពីរសុទ្ធតែលំបាកដូចគ្នា ប្រហែលមានតែពួកបក្សាបក្សីហោះហើរលើមេឃ ឬពួកត្រីក្នុងទឹកទេដែលមានសេរីភាព ចង់ទៅណាក៏ទៅ មិនចង់រកចំណីក៏ហោះហើរដើរលេងបាន ពុំមែនដូចពួកយើងជាខ្ញុំគេនោះទេ។
ពេលនោះមានបក្សីមួយក្បាលកំពុងទំលើមែកឈើឮបែបនេះ ក៏វែកវញែកប្រាប់៖ បងទាំងពីរមិនដឹងទេ ពួកខ្ញុំក៏មានទុក្ខវេទនាផ្ទាល់ខ្លួនដែរ។ថ្វីបើមានសេរីភាពធ្វើដំណើរ តែក៏រវល់ដើររកចំណីសម្រាប់ខ្លូននិងក្រុមគ្រួសារហើយពេលណាក៏តែងប្រឈមនឹងពួកព្រានឆក់យកជីវិត។ ពួកបងគ្មានសេរីភាពពេញលេញមែន តែពួកបងពុំរងការរស់នៅយកមេឃ ដីធ្វើជាផ្ទះ មិនបាច់គិតគូរដល់រឿងស៊ីចុក ហេតុនេះពួកបងវិញទេដែលជាអ្នកស្រួលនោះ។
ក្របីនិងឆ្កែស្តាប់ឮបែបនេះក៏ដកដង្ហើមព្រមគ្នាៗ! គិតទៅម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានទុក្ខលំបាកដូចគ្នា គ្មានអ្នកណាស្រួលជាងអ្នកណានោះទេ!៕សូយន