តាមដំណើររឿងរបស់អ្នកនារីម្នាក់ បានរៀបរាប់ឲ្យដឹងថា «កាលខ្ញុំអាយុ២ឆ្នាំ ម្ដាយខ្ញុំបានទទួលមរណភាពដោយជំងឺ។ តាំងពីម្ដាយខ្ញុំស្លាប់ ឪពុកខ្ញុំបានក្លាយជា«មាន់»ចិញ្ចឹមកូន។ ក្នុងនាមជាឪពុកផងនិងម្តាយផង ឪពុកខ្ញុំតស៊ូចិញ្ចឹមខ្ញុំតែម្នាក់ឯង។ គាត់ត្រូវធ្វើការងារគ្រប់បែបយ៉ាង ដើម្បីរកប្រាក់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ខ្ញុំ ដើម្បីមានជីវិតពេញលេញ។
ដើម្បីបង្កើតលក្ខខណ្ឌរស់នៅដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានធ្វើការពីរក្នុងពេលតែមួយ។ ដោយឃើញឪពុកខំប្រឹងធ្វើការ និងនឿយហត់ខ្លាំង ថ្ងៃមួយ ជីតារបស់ខ្ញុំបានបញ្ចុះបញ្ចូលឪពុកខ្ញុំឱ្យរៀបការម្តងទៀត ដើម្បីមានអ្នកមើលថែគ្រួសារ ប៉ុន្តែឪពុកខ្ញុំបានប្រកែកមិនយល់ស្របទេ។
ទោះជាយ៉ាងណា នៅពេលខ្ញុំរៀនដល់ថ្នាក់មធ្យមសិក្សា ឪពុកខ្ញុំស្រាប់តែនាំនារីម្នាក់ឈ្មោះ Li មកផ្ទះ ហើយគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំ ឲ្យវហៅថា មីង ហើយនឹងរស់នៅជាមួយខ្ញុំមួយរយៈ»។
នាងបន្តថា៖ «ពេលនោះ ខ្ញុំពិតជាស្អប់ឪពុកខ្ញុំណាស់ ដែលមានផ្នត់គំនិតដូចកូនក្មេង ខ្ញុំគិតថាគាត់ជាអ្នកក្បត់ម្តាយគាត់។ ហេតុនេះហើយបានជាមីង Li និងខ្ញុំដូចជាមនុស្សចម្លែកពីរនាក់អ៊ីចឹង។ ទោះបីជាស្ត្រីម្នាក់នោះតែងតែស្រឡាញ់ និងមើលថែខ្ញុំអស់ពីចិត្តក៏ដោយ។
តាំងពីមីង Li មករស់នៅជាមួយគ្រួសារ អាកប្បកិរិយារបស់ឪពុកខ្ញុំ ចំពោះខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុង។ ការងារដែលឪពុកខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើពីមុន ឥឡូវឲ្យខ្ញុំធ្វើខ្លួនឯង។ ពេលខ្លះ មីង Li ចង់ជួយ ប៉ុន្តែប៉ាហាមដាច់ខាត។ គាត់បាននិយាយថា មិនយូរមិនឆាប់ ខ្ញុំត្រូវរៀនមើលថែខ្លួនឯង។
ចាប់តាំងពីមីង Li មករស់នៅជាមួយខ្ញុំ នោះក៏ជាលើកទីមួយដែរ ដែលខ្ញុំត្រូវរៀនធ្វើម្ហូប បោកអ៊ុតផ្ទាល់ខ្លួន រៀបចំរបស់របរមុននឹងចេញដំណើរកម្សាន្តជាមួយសិស្សពេញថ្នាក់… បន្ទាប់ពីនោះ ការងារជាបន្តបន្ទាប់។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានបង្ខំខ្ញុំឲ្យធ្វើដូច្នេះ យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំអាចដឹងពីរបៀបក្នុងការដោះស្រាយស្ថានការណ៍បែបនោះនៅក្មេង ខ្ញុំតែងតែគិតថា ឪពុកខ្ញុំលែងស្រឡាញ់ខ្ញុំហើយ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវខិតខំធ្វើខ្លួនឯង។
ខ្ញុំមិនដឹងថា មានអ្វីកើតឡើងនៅពេលនោះទេ។ ប៉ុន្តែតាំងពីមីង Li មករស់នៅជាមួយខ្ញុំ ឪពុកខ្ញុំតែងតែតឹងរ៉ឹងជាមួយខ្ញុំ។ មានរឿងមួយដែលប៉ាខ្ញុំនិយាយ ហើយខ្ញុំនៅចាំវារហូតដល់សព្វថ្ងៃ ដោយគាត់បាននិយាយបែបនេះថា «មិនយូរមិនឆាប់ ប៉ានឹងចាកចេញពីកូនស្រីហើយ។ កូនស្រីត្រូវរៀនឯករាជ្យ និងមើលថែខ្លួនឯង»។
បន្ទាប់ពីប្រឡងចូលសាកលវិទ្យាល័យក្នុងទីក្រុងប៉េកាំង ខ្ញុំប្រៀបដូចជាសត្វស្លាបដែលត្រូវគេដោះលែងពីទ្រុង។ ពេលចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យ វាក៏ជាលើកដំបូងដែរដែលខ្ញុំនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ។ ខណៈពេលដែលមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំត្រូវបានក្រុមគ្រួសារជូនទៅសាលារៀន ផ្ទុយពីឪពុករបស់ខ្ញុំដែលបដិសេធធ្វើរឿងនេះទេ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ឪពុករបស់ខ្ញុំកំពុងបណ្តេញខ្ញុំចេញពីផ្ទះឲ្យបានឆាប់។
ខ្ញុំចាំបានច្បាស់ណាស់ ថ្ងៃដែលខ្ញុំទៅរៀននៅទីក្រុង ឪពុកខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំថា «ពេលកូនអាយុលើសពី ១៨ ឆ្នាំ កូនពេញវ័យហើយ អាចរស់នៅដោយឯករាជ្យបាន ចាប់ពីពេលនេះទៅ ឪពុកនឹងលែងមានទំនួលខុសត្រូវទៀតហើយ។ កាតព្វកិច្ចចិញ្ចឹមកូន នោះលុយចំនួន 10,000 យន់នេះ គឺគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់កូនស្រី ក្នុងការចំណាយមួយរយៈពេលនៅក្នុងទីក្រុងធំនេះ។ បន្ទាប់ពីនេះ កូនមានជីវិតផ្ទាល់ខ្លួន ដូច្នេះត្រូវមើលថែទាំការចំណាយលើការរស់នៅ និងថ្លៃសិក្សាដោយខ្លួនឯង ប្រសិនបើកូនមិនឆ្លៀតរកលុយទេ បាត់បង់ការរៀនសូត្រ ឪពុកមិនមានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយកូនទេ មិនចាំបាច់ទូរស័ព្ទទៅផ្ទះទេ ប៉ាក៏មិនលើកទូរស័ព្ទដែរ»។
ក្រោយពីបានឮពាក្យទាំងនេះ ខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែក។ ការបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាកលវិទ្យាល័យ គឺជាសេចក្តីរីករាយ ប៉ុន្តែប្រហែលជាខ្ញុំមិនអាចរស់នៅជាមួយនឹងអារម្មណ៍នោះបានទេ។
អំឡុងពេលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំតែងតែខិតខំរៀនសូត្រធ្វើបានពិន្ទុល្អ ដើម្បីខ្ញុំអាចស្វែងរកអាហារូបករណ៍។ លើសពីនេះ ថ្ងៃសៅរ៍ អាទិត្យ ខ្ញុំឧស្សាហ៍ចេញទៅធ្វើការក្រៅម៉ោង ដើម្បីមានលុយមកចិញ្ចឹមជីវិត។
មួយប៉ព្រិចភ្នែក ខ្ញុំនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ មិនបាននិយាយជាមួយប៉ាអស់រយៈពេល៦ឆ្នាំមកហើយ។ ខ្ញុំចង់ចង់ដឹងថា តើប៉ានឹងស្ដាយទេ ដែលដឹងថាកូនស្រីរបស់គាត់អាចរស់នៅដោយខ្លួនឯងបាន ហើយទទួលបានប្រាក់ខែខ្ពស់ដូចគាត់ឥឡូវនេះ។
ដោយមិនបានគិតអ្វីច្រើន ខ្ញុំមានគម្រោងត្រឡប់ទៅជួបឪពុកខ្ញុំ ក្នុងថ្ងៃខួបកំណើតអាយុ ៦៥ ឆ្នាំរបស់គាត់។ បើកឡានទៅដល់ខាងមុខទ្វារ ខ្ញុំបានរកឃើញថា ផ្ទះចាស់របស់គ្រួសារខ្ញុំត្រូវបានខូចខាតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយវាហាក់បីដូចជាគ្មាននរណារស់នៅទីនេះទេ។ ពេលសួរអ្នកជិតខាង គេបានប្រាប់ថា មនុស្សលែងរស់នៅទីនេះទៀតហើយ ប៉ុន្តែបានផ្លាស់ទៅទីក្រុងផ្សេង។
តាមការចង្អុលបង្ហាញពីអ្នកជិតខាង ខ្ញុំបានទៅរកមីង Li ដើម្បីមើលថា តើជីវិតរបស់គេពេលនេះយ៉ាងម៉េចហើយ។ ពេលជួបគ្នាភ្លាម សំណួរដំបូងដែលខ្ញុំសួរគឺប៉ានៅឯណា។ ភ្លាមៗនោះ មីង Li បាននិយាយថា ឪពុកខ្ញុំបានទទួលមរណភាពហើយ។ ពេលឮដំណឹងនេះ ខ្ញុំគិតថានាងនិយាយលេង។
បន្ទាប់មក មីង Li ក៏ចាប់ផ្តើមប្រាប់ខ្ញុំពីរឿងទាំងមូល។ ទឿ និញ រឿងដែលគាត់ធ្វើពីមុន អាចនឹងធ្វើឲ្យអ្នកគិតអវិជ្ជមាន។ ប៉ុន្តែតាមពិតគាត់ជាឪពុកដ៏ល្អម្នាក់។ គាត់មិនដែលគិតចង់បោះបង់ខ្ញុំចោលទេ។
ខ្ញុំត្រូវបានសង្គ្រោះដោយសេចក្តីសប្បុរសរបស់ឪពុក ដោយគាត់ និងមីង Li បាន ‘លាក់បាំង’ មិនឲ្យខ្ញុំដឹងរឿងទេ។ មូលហេតុដែលគាត់តឹងរ៉ឹងខ្លាំង គឺបង្រៀនកូនឲ្យចេះរស់នៅដោយឯករាជ្យ។ ដោយសារតែឪពុករបស់អ្នកដឹងថា គាត់នឹងចាកចេញពីពិភពលោកនេះក្នុងពេលឆាប់ៗ បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវបានធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថាមានជំងឺមហារីក។
គាត់ដឹងថាជំងឺរបស់គាត់ថ្លៃណាស់ក្នុងការព្យាបាល ប៉ុន្តែមិនអាចព្យាបាលបានទេ។ បើនិយាយឲ្យដឹងរឿងនេះ ខ្ញុំប្រហែលជាឈប់រៀនទៅធ្វើការដើម្បីយកថ្លៃព្យាបាលឪពុកហើយ។ ដើម្បីលាក់ខ្ញុំ គាត់ចង់ ‘បណ្តេញខ្ញុំ’ ចេញពីផ្ទះឱ្យបានឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។
ពេលគាត់ជិតទទួលមរណភាព ខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នកនូវដំណឹងនេះ ប៉ុន្តែគាត់មិនអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំប្រាប់ទេ។ ព្រោះពេលនោះ ជាពេលដែលខ្ញុំទើបតែរៀនចប់ ហើយត្រូវការរកការងារធ្វើ។ គាត់ព្រួយបារម្ភថា ប្រសិនបើ ទឿ និញ ដឹងរឿងនេះ នាងអាចនឹងបាត់បង់ឱកាសការងារ។
ទោះបីជាគាត់មិនបានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ អស់រយៈពេល៦ឆ្នាំមកហើយ។ ប៉ុន្តែពេលគាត់ធូរស្រាល គាត់នៅតែជិះឡានទៅសាលា ដើម្បីមើលកូនស្រីពីចម្ងាយ។ ដូច្នេះគាត់ដឹងអ្វីៗទាំងអស់អំពីស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំ។ បំណងប្រាថ្នាដ៏ធំបំផុតរបស់គាត់ គឺអ្នកអាចជួយខ្លួនឯងបាន។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំបានសម្រេចបំណងនោះយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ដោយមានអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកមាន អ្នកគួរដឹងគុណគាត់ខ្លាំងណាស់»។
មិនអាចគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំបាន ខ្ញុំយំយ៉ាងខ្លាំង បន្ទាប់ពីឮអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំយល់ថា ដើម្បីត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការចាកចេញ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានបង្ខំខ្ញុំឱ្យធ្វើគ្រប់បែបយ៉ាង ដើម្បីរៀនរស់នៅដោយឯករាជ្យ។ ខ្ញុំក៏យល់បន្តិចម្តងៗនូវពាក្យដែលឪពុកខ្ញុំតែងតែរំលឹកខ្ញុំថា “មិនយូរមិនឆាប់ ខ្ញុំនឹងចាកចេញពីអ្នក កូនត្រូវរៀនឯករាជ្យ និងថែរក្សាខ្លួនឯង”។
ធ្វើការយ៉ាងលំបាកក្នុងអំឡុងពេល ៤ ឆ្នាំនៃមហាវិទ្យាល័យខ្ញុំបានប្រមូលបទពិសោធន៍បន្តិចម្តង ៗ និងបន្តកែលម្អខ្លួនឯង។ អរគុណចំពោះរឿងនេះ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សាពីសកលវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានដាក់ពាក្យចូលធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុនធំមួយ ហើយត្រូវបានតម្លើងឋានៈបន្ទាប់ពីត្រឹមតែ ២ ឆ្នាំជាមួយនឹងប្រាក់ខែរហូតដល់ 30,000 យន់/ខែ៕ រក្សាសិទ្ធិដោយ៖ លឹម ហុង
